Master sistemdeki Phantasy Star zamanının çok ötesindeydi-bu şey, çoğu RPG'nin hala yukarıdan aşağıya ızgaralarda sıkıştığında birinci şahıs zindanları vardı. Alis olarak oynuyorsunuz, kardeşi kötü Kral Lassic tarafından öldürüldükten sonra intikam için dışarı çıkıyorsunuz ve hikaye aslında bir hikaye gibi geliyor, sadece öğütmek için bir bahane değil. Piksel sanatı hala devam ediyor, özellikle diyalog sırasında ortaya çıkan anime tarzı karakter portreleri.

Bu ilk zindan taraması beni bir çocuk olarak berbat etti - Otomatik yok, sadece ürpertici synth müzik çalarken grafik kağıdı üzerine notlar karalamak. Combat'ın basit sıraya dayalı şeyleri, ancak bilimkurgu/fantezi karışımı (lazer silahları ve sihirli büyüler?) Tuhaf bir cazibe verdi. Modern standartlara göre janky, ancak daha sonra JRPG'lerin fikirlerinin yarısını nerede çaldığını görebilirsiniz.

Eğlenceli gerçek: çoğu oyun hala şifre sistemleri kullandığında kartuşun pil tasarrufu vardı. 1987'de sihirbaz gibi hissettim.