Tamam, GBA'daki Zelda II en iyi şekilde garip - Zelda ailesinin kara koyunu, ama bu yüzden onu seviyorum. Her zamanki yukarıdan aşağıya görünüm yerine, yan kaydırma savaşı ile eski bir RPG gibi hissettiren bir dünya haritası arasında atlıyorsunuz. İlk oynadığımda, bir mağarada rastgele bir şövalye tarafından harap oldum çünkü sürpriz, bu oyun elini tutmuyor.

Öğrenmek için sihirli büyüleriniz var, size gerçekten ipuçları veren (onlarla konuşmayı zahmet ederseniz) ve yanlış bir atlamanın anında ölüm anlamına geldiği bu acımasız saraylar. Yine de müzik hala katil-bu dünya teması kafamda kirasız yaşıyor. Janky, tırnaklar kadar zor, ama sonunda karanlık bağlantıyı yenmek mi? Saf memnuniyet. Onuncu kez bir balon düşmanına öldüğünüzde GBA'nızı atmayın.