Oké, dus Zelda II op GBA is raar op de beste manier - het is de zwarte schapen van de familie Zelda, maar daarom vind ik het geweldig. In plaats van het gebruikelijke top-downzicht, springt u tussen side-scrolling gevechten en een overworld-kaart die aanvoelt als een old-school RPG. De eerste keer dat ik speelde, werd ik verwoest door een willekeurige ridder in een grot omdat, verrassing, deze game je hand niet vasthoudt.

Je hebt magische spreuken om te leren, stedelingen die je daadwerkelijk hints geven (als je de moeite neemt met ze te praten), en deze brutale paleizen waar één verkeerde sprong onmiddellijke dood betekent. De muziek is echter nog steeds moordend-dat overworld-thema leeft in mijn hoofd huurvrij. Het is janky, het is moeilijk als nagels, maar aan het einde een donkere link verslaan? Pure tevredenheid. Gooi je GBA gewoon niet als je voor de tiende keer sterft naar een bubbel vijand.