SNES'teki Ateş Nefesi, köpek kulaklı sayfalarla sevilen bir kitabı kazmak gibi klasik hisseden RPG'lerden biridir. Ryu olarak başlıyorsunuz, bir ejderhaya dönüşebilen bir çocuk (ki, dürüst olalım, asla eskimeyelim) ve hemen konumlandırmanın önemli olduğu bu garip köy, mağaralar ve dönüşe dayalı dövüşler karışımına atıldınız. Sprite, bu mükemmel 16 bitlik tarzda tıknaz ve müzik? Hala tokat.

Sevdiğim şey, nasıl elini tutmuyor. Şifacınızın yanlış sırada çok geç olduğunu fark ettiğiniz savaşlara rastlayacaksınız ya da haritanın hepsi büküldüğü için biraz zindanda kaybolacaksınız. Ancak bu cazibenin bir parçası - hangi parti üyelerinin birlikte tıkladığını (Nina'nın büyüsü, onu yeterince uzun süre hayatta tutarsanız) ve Ryu'nun ejderha dönüşümlerini yavaşça ortaya çıkarıyor. Noktalarda öğütülür, ama bu tatmin edici "bir seviye" yolunda. Kalpli eski okul RPG'leri için yumuşak bir noktanız varsa, bu açılmaya değer bir zaman kapsülüdür.