Oké, dus Zool op de Sega Genesis is een van die raar charmante platformers uit de jaren 90 die op de een of andere manier een ninja uit de ruimte helemaal normaal aanvoelt. Je begint te stuiteren tussen deze neon-heldere niveaus, door vijanden draaien als een kleine, boze top-die eerlijk gezegd nooit oud wordt.

De bedieningselementen zijn pittig, maar verwacht niet dat het je hand vasthoudt. Sommige sprongen zijn gewoon gemeen, en de vijanden duiken op op de slechtste plekken. Maar de muziek? Absoluut oorwormmateriaal. Dat synth-track blijft bij je blijven lang nadat je woede-quit bent (en onvermijdelijk terugkomt).

Het heeft die klassieke "One More Try" -ergie, zelfs als de moeilijkheid uit het niets spijkt. Als je van retro -platformers met persoonlijkheid houdt, is dit geweldig - houd de controller misschien intact wanneer de latere niveaus vies beginnen te spelen.