Jonge Indiana Jones beschrijft op de Sega Genesis een van die platformers uit de vroege jaren 90 die de Indy -sfeer nageelt - whipscheuren, oude ruïnes en net genoeg onhandige charme om authentiek te voelen. Je begint met het ontwijken van keien (natuurlijk) en springt over spike -putten alsof het een dinsdag is voor Young Indy, maar het echte plezier komt wanneer je erachter komt hoe je tempelpuzzels kunt navigeren zonder te worden geplet of geschoten door rivaliserende schatjagers.

De bedieningselementen duren een minuut om aan te wennen-witte schommels voelen in het begin een beetje stijf aan, maar zodra je de timing naar beneden hebt, flipt je over gaten en slaat vijanden in de lucht alsof het niets is. En ja, de graphics zijn pure 16-bit nostalgie, maar de muziek? Dat iconische thema begint op precies de juiste momenten.

Het is niet het diepste spel dat er is, maar als je bent opgegroeid met Indy Duck onder Rolling Stones of Punch nazi's, is dit een solide tijdcapsule. Verwacht gewoon niet dat de zweep werkt als een worstelende haak - sommige lessen worden op de harde manier geleerd.