Woody Poko is een van die rare, charmante NES -games die nooit buiten Japan zijn gekomen - wat jammer is, omdat het deze vreemde energie heeft waar ik van hou. Je speelt als een kleine houten pop (of misschien een pop? Eerlijk gezegd, het is onduidelijk) die rond niveaus stuitert en vijanden met een hamer slaat. De bedieningselementen voelen in het begin een beetje stijf aan, maar zodra je de rare springbogen onder de knie hebt, is het vreemd bevredigend.

De kunst heeft die vroege NES -sfeer - eenvoudig maar vol persoonlijkheid. Sommige vijanden zien eruit als boze radijs, anderen houden van bewuste bowlingspelden. En de muziek? Cheesy op de beste manier. Het is het soort spel waar je een hoop zult sterven omdat de hitboxen janky zijn, maar je blijft doorgaan om te zien wat bizarre podium komt. Absoluut een verborgen juweeltje als je van retro -eigenaardigheden houdt.