Oké, dus Wonder Project J is een van die rare, mooie SNES -spellen die het nooit buiten Japan hebben gehaald - tot de vertaling van de fan, hoe dan ook. Je speelt als deze kleine robotjongen, Pino, die eigenlijk een lege lei is. Uw baan? Leer hem hoe hij mens kan zijn. Niet door statistieken te slijpen of monsters te bestrijden, maar door hem te duwen naar nieuwsgierigheid, vriendelijkheid en al dat rommelige emotionele dingen.

De game heeft deze raar gezellige sfeer - zoals een mix van Pinocchio en een Tamagotchi, maar met veel meer diepte. Pino dwaalt rond, steekt naar dingen, en je leidt zachtjes zijn reacties. Laat hem een zwerfkat aaien en hij kan compassie leren. Negeer een huilende jongen, en ... nou, laten we zeggen dat hij snel slechte gewoonten oppakt. De prachtige, alle zachte kleuren en expressieve animaties van de Pixel Art en de muziek? Perfect bitterzoet.

Het is traag, zeker - geen epische gevechten hier - maar er is iets magisch aan het kijken naar Pino groeien. Het ene moment staart hij geen idee naar een bloem, het volgende verdedigt hij een dorp tegen pestkoppen. Verwacht gewoon geen rechte RPG; Het lijkt meer op interactieve verhalen met een hart. Als je geduld en een zwak hebt voor onderschatte edelstenen, is deze je tijd waard.