Man, Wonder Boy op het Sega Master System is een van die spellen die gewoon bij je blijft. Je begint als deze kleine kerel in een lendendoek die door jungles en grotten loopt, slangen ontwijken en assen gooien - ja, ja, om de een of andere reden gooit hij nu bijlen. De bedieningselementen zijn eenvoudig maar strak, en die dikke pixelafbeeldingen knallen nog steeds met kleur.

Eerste niveau is allemaal zonneschijn en fruit verzamelen, maar worden niet te gezellig. In de tweede fase schaat je op watervallen en word je in een hinderlaag gelokt door spinnen, en plotseling besef je dat deze game niet rommelt. De muziek heeft die klassieke Sega Chirpiness ook - catchy op een manier die dagenlang in je hoofd loopt.

Het heeft die old-school "One Life, No Saves" wreedheid, maar op de beste manier. Je zult veel sterven, maar elke run voelt alsof je het ritme van de niveaus leert. En die laatste baas? Nog steeds een pijn in de kont na al die jaren. Pure arcade-tijdperk magie.