WWF -oorlogszone op Game Boy was een raar stuk worstelgeschiedenis - het probeerde die vroege 3D -grijpchaos naar een klein scherm te brengen. Je krijgt het volledige rooster van de WWF -sterren uit de late jaren 90, maar alles beweegt op deze stijve, blokkante manier waarop stoten eruit zien als iemand die een brood zwaait. Toch is er iets charmants over hoe moeilijk het de consoleversie probeert te zijn.

Stone koud plukken en zijn knaller meteen spammen wordt nooit oud, zelfs als de animatie drie werkdagen nodig heeft om te eindigen. De menigte zangt gewoon een onleesbaar lawaai, maar je kunt een beetje zien "Austin! Austin!" Als je kneelt. Het is janky als de hel, maar als je een kind was met een speljongen en een worstelobsessie, was dit je enige oplossing.