Man, WWF Superstars 2 op Game Boy neemt me terug. Je hebt hier alle legendes - Hulk Hogan buigen, macho man die zijn wilde elleboogdruppels doet - en op de een of andere manier drukten ze die chaotische worstelergie in een kleine cartridge. De bedieningselementen zijn eenvoudig (d-pad en twee knoppen, dat is het), maar er is iets bevredigend aan het timen van een grijper precies goed om iemand in de mat te slaan.

Wedstrijden zijn snel en rommelig op de beste manier. Je snuffelt een klap, wordt uit de ring gegooid en keer plotseling een suplex om voor de overwinning. Het rooster is kleine maar boordevol persoonlijkheid - ik ging altijd voor Ultimate Warrior omdat hij gewoon als een maniak zou rondklapen. Geen chique carrièremodus of verhaal hier, gewoon een straight-up arcade worstelen chaos. Perfect voor een snelle match tussen klassen of een nostalgie -hit.

Het is janky volgens de normen van vandaag, maar dat hoort bij de charme. Je kunt de menigte praktisch horen brullen door die Tinny Game Boy -luidsprekers.