Oké, zo onvoldoende op de GBA is eigenlijk als het spelen door een aflevering van de Nickelodeon -show van de vroege jaren 2000 - maar met veel meer ongemakkelijke cafetaria -beslissingen en twijfelachtige mode -keuzes. Je bent Addie, de voortdurend frazzled tiener die probeert zichzelf niet in verlegenheid te brengen (veel geluk daarmee).

Eerste wat je zult opmerken? De pixelkunst nagels die nostalgische sfeer - blockers zien eruit als kluisjes, de schoolpestkop heeft een belachelijk kapsel, en ja, je zult waarschijnlijk minstens één keer over je eigen voeten struikelen. De gameplay is een mix van mini-games en dialoogkeuzes: zit je bij de coole kinderen en het risico overal te lunchen, of je verstoppen in de bibliotheek die doet om te studeren? (Spoiler: beide averechts.)

Het heeft die janky-maar-charming GBA-energie, alsof iemand een visuele roman met een Tamagotchi heeft opgezet. Ik ga niet liegen, sommige van de ritme mini-games zijn wreed, maar falen die jammerlijk falen bij gitaar voor je verliefdheid voelt raar authentiek. Als je ooit de ineenstorting van de middelbare school opnieuw wilde beleven met een kant van pixelateerde angst, is hier je kans.