Man, Tony La Russa Baseball '95 neemt me mee terug. De crack van de vleermuis, de enigszins janky speleranimaties, die raar * thunk * raar * wanneer je een lijnaandrijving spijkert - het is pure Sega Genesis Baseball, voor beter of slechter.

Eerste wat je zult opmerken? De pitching -mechanica. Je moet eigenlijk je knop timen om op de sweet spot te drukken, wat betekent dat zelfs fastballs gespannen kunnen aanvoelen. En veel succes met het lezen van curveballs - de tijd dat ik naar vuil zwaaide. Fielding is een puinhoop (veel succes met het achtervolgen van foutballen), maar er is iets vreemds charmant over het kijken naar je shortstop Moonwalk na een grounder.

Het heeft die sportspel uit de jaren 90 waar statistieken veel meer uitmaken dan flash. Het opstellen van je team voelt als een echt rooster en als je de verkeerde reliever kiest? Geniet van het kijken naar je tijdperk. De nostalgie raakt hard, zelfs als de AI af en toe besluit om van elke wedstrijd een thuisrun -derby te maken.

Stof je ontstaan af en bid dat het d-pad van je controller standhoudt.