Oké, dus het verhaal van Thor - of Hikari o tsugumono als je zin hebt - is een van die Genesis RPG's die niet genoeg liefde krijgt. Je begint als dit kind met een magische handschoen (want waarom niet?), En plotseling duik je in tempels, snijd je monsters en het oplossen van deze kleine omgevingspuzzels die je daadwerkelijk laten stoppen en even nadenken.

Het gevecht van het gevecht, maar bevredigend - je hebt je zwaardschommelingen en een handvol spreuken die veel krachtiger aanvoelen dan ze waarschijnlijk zijn. En de kerkers? Ze zijn boordevol vallen, verborgen schakelaars en vijanden die je in een hinderlaag doen als je niet oplet. De muziek heeft ook die klassieke Sega -sfeer - Moody Synth -nummers waardoor vechtende gigantische schorpioenen op de een of andere manier episch aanvoelen.

Het is niet de diepste RPG die er is, maar er is iets charmants over hoe het je in deze rare, kleurrijke wereld gooit zonder alles over te verhogen. Als je van old-school actie-RPG's houdt met een beetje mysterie, is dit een solide tijdcapsule.