Man, de Lion King op SNES is een van die spellen die er prachtig uitziet, maar je absoluut zal vernederen. Je begint terwijl de jonge Simba rond de Pride Lands stuitert, kleine Meerkats gooit en heuvels naar beneden rolt - in het begin als een luchtige Disney -ravotten. Dan raak je het tweede niveau met die giraffen en realiseer je je dat deze game niet rommelt.

De animatie is belachelijk soepel voor een 16-bits spel-Simba's manen stroomt wanneer hij rent, en de Stampede-scene geeft me nog steeds angst. En ja, de muziek slaat. Je zult neuriën "Ik kan gewoon niet wachten om koning te zijn" terwijl je wanhopig probeert om die ene domme sprong op het olifantengraveyard voor de 20e keer te landen. Scar's Hyena's? Vervelend als Heck. Het struisvogelniveau? Pure chaos.

Het is moeilijk als nagels op plekken, maar het spijkeren van een lastig gedeelte voelt zo goed aan. Gooi je controller gewoon niet als de aap je net voor de wijnstok gooit. Opnieuw. Deze game is een liefdesbrief aan de film, wratten en zo.