Oké, dus de Aquatic Games zijn eigenlijk de Olympische Spelen als het werd gerund door vissen en nul regels had. Je speelt als James Pond (ja, echt) en zijn bemanning van Weirdo zeedieren die concurreren in de meest chaotische onderwaterevenementen ooit. Het ene moment doe je een hoge duik, het volgende moment racet je door een hindernisbaan terwijl je willekeurige kwallen ontwijkt - het is volledig belachelijk op de beste manier.

De bedieningselementen duren even om te wennen (zwemfysica is ... interessant), maar zodra je erachter komt, is er iets vreemds bevredigend aan het spijkeren van een perfecte backflip van een duikbord als een cartoonhaai. De Pixel Art houdt nog steeds stand - brandende kleuren, goofy animaties en die klassieke Sega -charme.

Eerlijk gezegd is de helft van het plezier gewoon te zien welk bizarre evenement ze nu naar je gooien. Het is niet het diepste spel, maar het is pure energie vroege jaren 90. Als je de dagen mist dat games zichzelf niet serieus namen, is dit geweldig.