Super UNO op SNES is eigenlijk hetzelfde klassieke kaartspel dat je honderd keer hebt gespeeld-gewoon met die zoete 16-bit charme. Op het moment dat je het opstart, word je geraakt met heldere, dikke pixelkunst en die onmiskenbare SNES Soundfont die een raar intens menu -thema schettert. Het is uno, maar luider.

Je kunt spelen tegen CPU's (die natuurlijk vals spelen) of met vrienden als je een multitap hebt. De AI heeft een persoonlijkheid - een bot schenkt altijd wildcards, een andere spammen trekken tweeën alsof het persoonlijk is. De eerste keer dat ik speelde, werd ik verwoest door de "harde" moeilijkheid, omdat ik vergat hoe brutaal Uno kan krijgen als iemand je omkeert in de vergetelheid.

Het is het wiel niet opnieuw uitvinden, maar er is iets over het neerhalen van een pixelated +4 en het kijken naar de schermflits die gewoon goed aanvoelt. Als je nostalgie hebt voor bank multiplayer of gewoon wilt schreeuwen tegen een CRT, is dit voldoende.