Supervoetbal op SNES is een van die sportwedstrijden in het begin van de jaren 90 die op de een of andere manier de eenvoud van voetbal in arcade-stijl nagelt zonder dingen te ingewikkeld te zijn. Je kiest uit een handvol nationale teams - niet -fancy, alleen de basis - en springt rechtstreeks in wedstrijden die snel en een beetje chaotisch aanvoelen. De bedieningselementen zijn dood eenvoudig: passeren, schieten, sprint. Geen mooie trucs of uithoudingsmeters, alleen pure end-to-end actie.

De graphics zijn dik maar charmant, met deze kleine pixelateerde spelers die op de een of andere manier meer persoonlijkheid hebben dan je zou verwachten. De balfysica is ... nou, laten we zeggen dat ze interessant zijn - soms raket het weg als een kanon, andere keren is het gewoon een soort flops ongemakkelijk. Maar die onvoorspelbaarheid maakt elke klauteren voor het net vreemd gespannen. En het publiek geluid? Gewoon een lus gejuich, maar het wordt op de een of andere manier gehyped als je op een ontsnapping bent.

Het is niet diep, maar als je een no-nonsense voetbalfix wilt met dat klassieke SNES-gevoel, is dit een solide keuze.