Super Puyo Puyo op SNES is een van die spellen die er schattig uitziet, maar je absoluut zullen verwoesten als je niet voorzichtig bent. Je laat deze squishy kleine blobs vallen, in een poging om vier van dezelfde kleur te matchen - klonk eenvoudig, toch? Dan is het scherm half vol, je tegenstander heeft net een belachelijke combinatie geketend en je klapt om te herstellen. De paniek is echt.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel je verlicht met zijn heldere kleuren en vrolijke muziek voordat je stilletjes verandert in een meedogenloze puzzelbatler. De eerste keer dat ik speelde, dacht ik dat ik het had uitgezocht na een paar wedstrijden. Toen begon de CPU deze krankzinnige 5-ketenreacties te trekken alsof het niets was. Dat is wanneer het klikte - dit is niet alleen Tetris met Blobs.

Het heeft die perfecte balans waarbij elk verlies je "nog een poging" doet. En als je een vriend in de buurt hebt, verandert de versus-modus in het soort prullenbaksessie dat vriendschappen verpest (op de beste manier). Super Puyo Puyo houdt nog steeds stand omdat het pure, ongefilterde puzzel chaos is gewikkeld in een bedrieglijk schattig pakket.