Super Metroid is een van die spellen die gewoon bij je blijft. Je begint als Samus, landt op Zebes met nauwelijks uitrusting - alleen je basisarmkanon en een sprong die in het begin veel te zwevend aanvoelt. Maar dan vind je je eerste power-up, en plotseling opent de hele kaart zich. De manier waarop de game je met elke upgrade met elke upgrade kunt achterhalen en ontdekken, is nog steeds geniaal, zelfs decennia later.

Wat me echt krijgt, is de sfeer. De muziek, de griezelige alien neuriet, de manier waarop je gewoon het gewicht kunt voelen om alleen te zijn op deze vijandige planeet. En die baas vechten? Ridley laat me nog steeds elke keer zweten. Het is niet alleen nostalgie - dit spel houdt stand omdat het niveauontwerp strak is, het tempo perfect is, en op dat moment wanneer je eindelijk de schroefaanval krijgt? Pure vreugde.

Als je het nog nooit hebt gespeeld, ben je het aan jezelf verschuldigd om te zien waar zoveel moderne MetroidVanias hun DNA hebben gekregen. Super Metroid is de echte deal.