Super Metroid - Melancholia IV is een van die SNES -games die gewoon bij je blijft. Op het moment dat je op Zebes valt, raakt de atmosfeer - creepy buitenaardse tunnels, die griezelige soundtrack, en dit rare gevoel dat er altijd iets naar je kijkt. Je begint met alleen je basisarmkanon, maar het duurde niet lang voordat je op zoek bent naar raketupgrades, grijphaken en die bevredigende power-ups die je door muren laten schieten of vijanden in de lucht bevriezen.

De bazen zijn op de beste manier brutaal - je zult een paar keer sterven om hun patronen uit te zoeken, maar wanneer je eindelijk Ridley of Kraid neerhaalt, voelt het als een echte overwinning. En het niveauontwerp? Genie. Je zult teruggaan door gebieden met nieuwe vaardigheden, die verborgen kamers ontdekt die je zwoer, er niet eerder waren. Sommige van die geheimen zijn zo goed verborgen, ik vind nog steeds nieuwe jaren later.

Het is ook niet alleen nostalgie. De bedieningselementen zijn strak, het tempo is perfect, en dat moment waarop de muziek zwelt tijdens de ontsnappingsreeks? Koude rillingen elke keer. Als je het nog nooit hebt gespeeld, staat je voor iets speciaals. Als je dat hebt gedaan, weet je al waarom het nog steeds over tientallen jaren later wordt gesproken.