Man, Super Mario World neemt me mee terug. Het is die klassieke SNES-platformer waar je stuitert op Goombas, power-ups pakt en geheime uitgangen opjaagt in die stiekem alternatieve paden. De bedieningselementen zijn eenvoudig - gewoon pijltoetsen en springen - maar laat je niet voor de gek houden. Sommige van die latere niveaus? Brutaal.

Wat ik leuk vind, is hoe elke wereld zich anders voelt - hun huizen met griezelige muziek, onderwatersecties waar je cheep -cheeps ontwijkt, zelfs die vervelende maar raar bevredigende spookhuizen waar je de rechterdeur moet vinden. En Yoshi? Absolute game-wisselaar. Zodra je hem hebt, wil je nooit loslaten (totdat hij een schelp eet en in een helikopter verandert, uiteraard).

Het is een van die spellen waar je nog steeds iets nieuws ontdekt, zelfs na een dozijn playthroughs. De nostalgie raakt hard, maar het houdt veel beter stand dan de meeste old-school platformers.