Man, Super Ice Hockey op SNES is een van die spellen die gewoon goed aanvoelt - zoals het trekken aan een oude hockeytrui die nog steeds perfect past. Zodra je het ijs raakt, zijn het allemaal woelige pixelateerde schaatsen en bevredigend onhandige lichaamscontroles. Ik vind het geweldig hoe de spelers bewegen met dit rare, springkussende momentum-alsof ze half hockeyprofessionals zijn, half dronken op power-ups.

Je kiest uit deze overdreven nationale teams (Canada's in principe niet te stoppen, uiteraard), en de AI richt eigenlijk een gevecht op zonder je goedkoop te voelen. De bedieningselementen zijn dood eenvoudig - passeren, schieten, controleren - maar er is deze stiekeme diepte op de positionering. Ik dump altijd de puck achter het net om de doelman te bekijken.

En het geluid? Die blikkende menigte brult als je scoort, is puur 16-bits serotonine. Het is niet chique volgens de normen van vandaag, maar man, het heeft ziel. Als je een buddy hebt, verandert de modus met twee spelers in een glorieus chaotische klap-fest. Gooi je controller gewoon niet als ze sluipen in een laatste seconde doel.