Man, straten van woede houden nog steeds stand. Je start het op op het Genesis en binnen enkele seconden slaat je een goon in een lederen vest door een neon-verlichte steeg-klassiek. De muziek raakt hard met die synth -beats, en plotseling ben je weer 10, knoppen zoals je leven hangt ervan af.

Je kiest tussen Axel, Blaze of Adam (ik ga altijd Axel-zijn uppercut voelt gewoon goed), en dan is het non-stop ruzie. Schurken komen op je af met pijpen, messen, zelfs motorfietsen soms, en je reageert gewoon. De bedieningselementen zijn eenvoudig - aanvallen, springen, grijpen - maar nagelcombo's voelen zo goed aan. En dat scherm-clearing speciale zet? Pure wanhoopkracht.

Het is natuurlijk veel beter met een vriend. Twee spelers, back-to-back, schoppen kerels op de achtergrond terwijl de baslijn je gehyped houdt. De latere niveaus worden brutaal - bosses zoals de handlangers van Mr. X zullen je verwoesten als je onzorgvuldig bent. Maar dat is de charme: het is zwaar, luid en precies wat je wilt van een verslaan van een jaren 90. Nog steeds een van de beste.