Man, deze neemt me mee terug. Spider-Man 2: The Sinister Six on Game Boy Color is die perfecte mix van Janky en geweldig-je slingert door blocky NYC-straten, maak nauwelijks wat sprongen, dan ben je plotseling face-to-face met Freaking Doctor Octopus . De bedieningselementen duren even om eraan te wennen (veel geluk met het in het begin van die webwisselingen), maar zodra het klikt, voel je je als Spider-Man op die rare, lage-res manier waarop een GBC-game kan worden afgerond.

Vechten van de Sinister Six betekent stuiteren tussen schurken - Sandman is een pijn als hij verandert in een stofstorm en Electro? Ja, veel geluk met die. De baasgevechten zijn verrassend creatief voor zo'n kleine cartridge. Het heeft die klassieke stripboek-sfeer waar elk niveau iets nieuws naar je gooit, zelfs als de graphics op dit moment in feite gekleurde blobs zijn.

Ik ga niet liegen, het is ruw rond de randen van de normen van vandaag, maar er is iets charmants over hoe moeilijk het probeert Spidey's hele wereld in een game -jongen te proppen. Als je nostalgie hebt voor dit tijdperk, is het nog steeds een knaller om opnieuw te bezoeken.