Pokémon Silver on the Game Boy Color is een van die spellen die gewoon bij je blijft. Je begint in de nieuwe Bark Town, kies je eerste Pokémon (Cyndaquil is mijn go-to, maar totodile heeft die hap), en het is niet lang voordat je lang in hoog gras bent geprobeerd alles te vangen wat beweegt. De regio Johto voelt zich levend - dag en nacht veranderen daadwerkelijk, sommige Pokémon verschijnen alleen op bepaalde tijden, en er is een rare radiotorenplot die verrassend intens wordt.

Waar ik van hou, is hoeveel er in struikelen is om in te struikelen. Je denkt dat je gewoon knarsende niveaus bent, dan zit je plotseling in een grot tegen een wilde lapras of word je geschoold door Whitney's Miltank (serieus, dat ding is een nachtmerrie). En na de elite vier? De game laat Kanto terloops op je vallen zoals: "Oh ja, hier zijn nog acht sportscholen." Het is een monster van een spel voor een kleine cartridge.

Houd nog steeds stand, zelfs met de dikke pixels en dat rare metalen kleurenpalet. Als je een GBC hebt die rondslingert, stoff deze dan af voor deze.