Als je ooit het gevoel hebt dat je nauwelijks vasthoudt aan een raket vermomd als een auto, is Speed Racer op SNES je jam. Zodra je begint, word je in deze absurd bochtige tracks gegooid waar het landschap vervaagt in neonstrepen en de enige regel is "crashen niet (maar veel geluk daarmee)."

Het spijkert die anime -chaos - je zult de ene seconde rond olielikjes zwaaien en vervolgens de volgende springt. De bedieningselementen nemen een ronde of twee om eraan te wennen - alles voelt glad op de beste manier aan, alsof je constant vecht om te voorkomen dat de Mach 5 uittind. En die rivaliserende racers? Totale schokken. Ze zullen je zonder aarzeling aan de kant van de kant.

Wat me verbaasde, was hoe goed het er nog steeds uitziet. De kleuren knallen, de auto's hebben deze dikke charme en de soundtracks zijn allemaal krijsende gitaren en motor brullen. Verwacht gewoon geen diepe strategie - dit is pure, domme snelheid met een grijns op zijn gezicht. Je zult er wel van houden of duizelig weglopen.