Space Channel 5 op GBA is eigenlijk wat er gebeurt als een disco-feest tegen een sci-fi B-film stort-en dat bedoel ik op de beste manier. Je speelt als Ulala, deze belachelijk charismatische ruimteverslaggever die het universum redt door buitenaardse indringers te overtreffen. De eerste tien minuten? Pure chaos op de beste manier. Je tikt op knoppen om bij de beat te passen terwijl Ulala in haar roze ruimtepak stort en riep "omhoog! Down! Links! Chu!" Bij jou als een soort intergalactische aerobics -instructeur.

De Pixel Art maakt het hele ding op de een of andere manier nog charmanter - sta op een cartoon op zaterdagochtend maar met veel meer jazzhanden. En ja, de ritme-mechanica zijn eerst eenvoudig, maar dan beginnen de aliens curveballs te gooien (letterlijk, sommigen van hen schieten lasers halverwege de dans). Krui te veel en Ulala wordt in een sprankelende stapel schaamte gezet. Geen druk.

Als je het Dreamcast -origineel hebt gespeeld, is het een verrassend solide handheld -versie - verwacht gewoon niet dat het volledige stemacteren. Maar als je nieuw bent? Het is alsof iemand de essentie van de jaren '70 funk in een kleine cartridge heeft gedistilleerd. Je zult er meteen van houden of weglopen om je af te vragen waarom je net verloren bent van een inktvis in een dance-off. Hoe dan ook, het is een sfeer.