Weet je nog dat Sonic voor het eerst de Sega Genesis raakte? Dat eerste niveau, Green Hill Zone, was op dat moment als niets anders - het doorlopen van lussen met een breakneck snelheid, stuiterende bronnen en het nauwelijks ontwijken van spikes terwijl die iconische soundtrack speelde. Het is in het begin eenvoudig - ren gewoon goed en spring - maar die latere zones worden brutaal als je het momentum niet spijkert.

Ik raak nog steeds in paniek als ik de verdrinkingsmuziek in Labyrinth Zone hoor. En laat me niet beginnen met de verdwijnende blokken van Marble Zone - die die sprongen drijven wordt nooit gemakkelijker. Maar die eerste keer dat je door een lijn van badniks draait? Pure tevredenheid.

Het is om een reden een klassieker, zelfs als de fysica een beetje stijf aanvoelt in vergelijking met latere games. Je kunt zien dat ze nog steeds uitzoeken hoe snel Sonic echt zou moeten zijn.