Solitaire op Game Boy is precies hoe het klinkt - geen franje, alleen het klassieke kaartspel in je zak. Het eerste wat je opvalt, is hoe knapperig de pixelateerde kaarten eruit zien, en dat bevredigende kleine * blip * -geluid als je ze verplaatst. Het is raar kalmerend, zelfs als je vastzit en staart naar dezelfde drie rode zevens zonder bewegingen over.

Ik zal toegeven dat ik mijn eerste paar rondes verloor voordat ik het ritme uitzoeken. Maar als je er eenmaal in bent, is er iets hypnotiek aan het bladeren door het dek, proberen een zwarte koningin op een rode koning te sluipen. En wanneer je eindelijk het bord wist? Pure serotonine. Perfect voor het doden van tijd op een busrit of wanneer je gewoon een beetje uit moet zone.

Het is niet flitsend, maar dat is het punt - alleen jij, sommige kaarten en een klein groen scherm. Houdt nog steeds stand.