Dus, Shin Megami Tensei op de GBA-dit is waar de hele demonen-verzamelbare waanzin echt van start ging. Je begint als een willekeurige man in Tokio, en dan boem: demonen verschijnen, kernwapens vallen, en plotseling kruip je door metro -tunnels vol griezelige cultisten terwijl je probeert niet te worden vermoord door een pixie. Klassiek.

Het is veel donkerder dan latere SMT -games - geen eigenzinnige sidekicks hier, alleen grimmige keuzes en rare religieuze ondertoon. Het onderhandelingssysteem is janky als de hel (demonen zullen zonder reden mid-convo borgtochten), maar wanneer je eindelijk een fatsoenlijk monster rekruteert, voelt het als een overwinning. Ook de soundtrack? Alle griezelige synth die op de een of andere manier perfect werkt als je door een post-apocalyptische woestenij dwaalt.

Eerlijke waarschuwing: de eerste kerker is brutaal als je niet maalt. Ik heb dat op de harde manier geleerd.