Herinner je je het Sega -kanaal nog? Die rare, magische service waarmee je games rechtstreeks naar je Genesis kunt downloaden in de jaren 90? Ja, dit is dat - minus de werkelijke kabelaansluiting, uiteraard. Je start het op en plotseling staart je naar dit raster van game -iconen zoals sommige oude Netflix voor pixelated avonturen.

Het eerste wat je opmerkt: de menu -muziek raakt je met die onmiskenbare Sega Jingle. Dan scrol je door een mix van voor de hand liggende hits (Sonic, uiteraard) en rare diepe sneden die je waarschijnlijk een keer van Blockbuster hebt gehuurd. Geen patroonwisseling, geen blazen in poorten - kies gewoon iets en het laadt na dat klassieke Sega "Brrrring" -geluid.

Sommige games voelen nu gedateerd, maar er is iets surrealistisch aan het bladeren als kanalen. Uiteindelijk speel ik altijd die ene obscure platformer die ik me nauwelijks herinner, gewoon om te zien of het net zo janky is als mijn hersens van kinderen dachten. Het hele ding is een tijdcapsule, tot aan de iets te lange laadschermen.

Het gaat minder om de individuele spellen en meer over dat specifieke gevoel uit de jaren 90-alsof je wegkomt met iets door zoveel titels te hebben zonder een stapel plastic cases overal.