Romantiek van de Three Kingdoms IV op SNES is een van die spellen waar je knippert en plotseling drie uur is verdwenen. Je kiest een krijgsheer - er zijn 38 van hen, van beroemde zoals Cao Cao tot willekeurige jongens geschiedenis die zich nauwelijks herinnert - en probeer China te verenigen door oorlog, diplomatie of gewoon stiekem te zijn. De isometrische kaart maakt alles schaakachtig, maar veel rommeliger omdat je officieren nooit helemaal doen wat je wilt.

Al vroeg klaut je om voedsel en goud te beveiligen, terwijl je buren op je territorium kijken. Ik verspilde zoveel beurten om vijandelijke generaals om te kopen voordat ik besefte dat sommige gewoon hun heren niet zullen verraden, ongeacht hoeveel zilver je naar hen gooit. Bervering is brutaal-catapulten smaden muren, kruisboogtorens pakken je troepen af, en als je niet voorzichtig bent, zal een zelfvoldane officier je leger naar een hinderlaag lokken met een goed getimede taunt. De AI is niet bang om je fouten te benutten.

Wat cool is, is hoe anders elke playthrough gaat. Eén wedstrijd, ik won door met mijn heerser te trouwen met de dochter van iemand anders en hun koninkrijk te erven. Een andere keer werd ik gestampt omdat ik vergat het weer te controleren voordat ik mijn cavalerie in een rivier stuurde. Klassiek.