Rokudenashi Blues op SNES is eigenlijk een liefdesbrief aan delinquente vechters uit de jaren 90 - weet je, het soort waar elke punch voelt alsof het beton kan kraken. Je speelt als Maeda, deze magere maar scrappy middelbare scholier die op de een of andere manier vecht tegen de vier meest beruchte bendleiders van Tokyo. De Pixel Art nagelt die ruige sfeer, met personages die eruit zien alsof ze uit een mangapaneel zijn gestapt (omdat ze dat deden).

Eerste wat je zult opmerken? De bedieningselementen zijn eenvoudig - jab, schop, grijp - maar gevechten worden snel rommelig. Op een seconde gooi je een combinatie, vervolgens word je gesteld in een menigte van juichende (of juteing) studenten. Er is iets vreemds bevredigend aan de manier waarop gezondheidsbalken leeglopen; Elke hit voelt alsof het echt pijn doet . En de soundtrack? Alle knapperige gitaarriffs die goed in gang gaan naarmate het gevecht goed wordt.

Het is niet de diepste jager die er is, maar dat is nogal de charme. Je bent hier om naar beneden te gooien in gangen en parkeerplaatsen, geen overdenkende combo's. Kijk gewoon uit voor de derde baas - Guy vecht vies met een ketting. Klassieke SNES -chaos.