Man, Roger Clemens MVP -honkbal op SNES neemt me terug. Zodra je het opstart, word je getroffen met die klassieke 16-bit honkbalvibe-Chunky Pixel-spelers, een menigte die eruit ziet alsof ze gemaakt zijn van Lego-stenen, en die bevredigende Thwack wanneer je verbinding maakt met een fastball. De pitching-mechanica zijn raar diep voor een old-school game; Je moet eigenlijk je knop timen om de curveballs te nagelen.

Batting voelt in het begin een beetje stijf aan - alsof je met een boomstam zwaait - maar als je het eenmaal onder de knie hebt, is het stom bevredigend een homer in de tribunes. Fielding? Ja, het is janky. Je outfielders bewegen soms alsof ze vastzitten in melasse, maar dat hoort bij de charme. Je schreeuwt op het scherm wanneer je shortstop een gemakkelijke grounder botst en dan juichen wanneer hij op de een of andere manier een duik vangt de volgende inning.

Het is niet het mooiste of soepelste honkbalspel dat er is, maar als je opgroeide met een SNES, is dit een nostalgie -reis die het nemen waard is. Verwacht gewoon geen moderne mechanica - dit is puur, ongefilterde honkbal uit de jaren 90.