Road Rash 2 is die perfecte mix van racen en rechte ruzie op motorfietsen-alsof iemand een racespel nam en alle renners een reden gaf om elkaar te haten. Je kiest je fiets (hoe snellere mensen op ijs zijn, dus veel geluk), dan is het op weg naar de races, door het verkeer weven terwijl ze ponsen, schoppen of de man naast je kloppen met een ketting. Ja, het is zo belachelijk als het klinkt.

De soundtracks zijn allemaal knapperige gitaarriffs die op de een of andere manier in een minibus met 90 km / u storten, aanvoelen. En de AI? Brutaal. Ze zullen je zonder een tweede gedachte in tegenliggers in tegenliggers schuiven. De eerste keer dat ik speelde, bracht ik de helft van de race -bestrating door omdat ik op het verkeerde moment bleef slingeren. Toch is er iets vreemds dat eindelijk die perfecte punch spijkert die een rivaliserende slip in een greppel stuurt.

Het is niet bepaald een diepe sim, maar wat maakt het uit? Je bent hier om snel te gaan en handen te gooien. Road Rash 2 nagels die chaotische, arcade-y sfeer waar elke race aanvoelt als een bargevecht op wielen. Probeer gewoon niet te gehecht te raken aan je fiets - het wordt verwoest. Veel.