Ristar is een van die Genesis -edelstenen die nooit genoeg liefde hebben gekregen. Je speelt als deze kleine stretchy-bewapende ster-kerel die palen grijpt, ronddraait en vijanden koptjes hoofdt-meer bevredigend dan het klinkt. De bedieningselementen duren een seconde om te klikken, maar zodra je het ritme hebt om jezelf rond te gooien, voelt het vreemd natuurlijk aan.

De niveaus zitten vol met deze heldere, bijna dromerige werelden-een minuut dat je door snoepkleurige wolken stuitert, de volgende keer dat je lava ontwijkt in een buitenaardse jungle. En de muziek? Absolute oorwormen. Het thema van dat eerste planeet komt nog steeds willekeurig in mijn hoofd vast te zitten.

Het gaat ook niet alleen om rennen en springen. Sommige vijanden hebben specifieke bewegingen nodig om neer te halen, en er zijn deze stiekeme verborgen paden overal als je rond piepen. Het duurde veel te lang om te beseffen dat je bepaalde achtergrondobjecten kon pakken. Absoluut de moeite waard om opnieuw te spelen om alle kleine geheimen te vinden die ze weggestopt zijn.

Eerlijk gezegd is het crimineel hoe over het hoofd wordt gezien, vergeleken met andere platformers uit die tijd.