Oké, dus echte Ghostbusters on Game Boy is precies hoe het klinkt - je pakt je protonpakket (nou ja, pixelateerde versie van één) en ga spookjacht. Het eerste niveau gooit je recht in een spookhotel, en eerlijk gezegd zijn die kleine 8-bit spooks vreemd charmant. Je hebt de hele bemanning - venkman, Stantz, de bende - met iets verschillende statistieken, hoewel ik meestal gewoon bij Peter vasthield omdat, kom op, het is Bill Murray in een kleine digitale vorm.

De bedieningselementen duren een seconde om te wennen - je jongleert met vallen, ontwijkt drijvende stoelen en probeert niet te worden gezet door de neven van Slimer. Het is janky op die klassieke Game Boy -manier, maar zodra je het ritme naar beneden hebt, schiet je spoken in een val, voelt vreemd bevredigend. En ja, de muziek heeft dat chiptune Ghostbusters -thema dagenlang in je hoofd vastgelopen.

Het is niet de diepste game, maar als je opgroeide met de films of de cartoon, is er iets vreemds magisch om het allemaal te zien gekrompen om in je zak te passen. Verwacht gewoon geen meesterwerk - het is puur, dom plezier met een kant van nostalgie.