QIX op GB is een van die game -boypoorten die het eigenlijk goed doen - het is hetzelfde rare, gespannen arcade -puzzelspel dat je je herinnert, gewoon gekrompen voor je zak. Je bent in feite doodling lijnen om brokken van het scherm af te zetten, terwijl deze kleine eikels genaamd Sparx proberen je dag te verpesten. Knoei het, en ze zullen door je lijn in het midden snijden, waardoor ik nog steeds na al die jaren nog steeds springt.

De bedieningselementen voelen verrassend goed aan voor een Game Boy D-pad, hoewel ik nog steeds in paniek raak en rommelt als het chaotisch wordt. En ze zullen chaotisch worden - laterniveaus gooien deze snelle, onvoorspelbare vijanden in die het hele scherm in een val veranderen. Het is het soort spel waar je een leven verliest, mompelt "oké, nog een poging", en plotseling is het een uur geleden.

Als je nog nooit QIX hebt gespeeld, is het een rare mix van strategie en reflexen, zoals het spelen van territoriumcontrole kip met een stel pixelateerde pestkoppen. De dikke graphics van de Game Boy werken hier eigenlijk in zijn voordeel - alles is duidelijk, geen giswerk. Gewoon puur, old-school "Waarom ben ik weer die piek binnengelopen?" frustratie.