Man, pro worstelen op de game boy is zo'n rare kleine tijdcapsule. Je kiest een van de vier worstelaars - ik ging altijd met jager Hayabusa omdat zijn masker er cool uitzag - en dan zijn het alleen jij, sommige janky pixelated worsteling, en een menigte die juicht alsof ze het echte ding bekijken. De bedieningselementen zijn eenvoudig (d-pad en twee knoppen, dat is het), maar veel geluk met het uittrekken van een suplex zonder de helft van de tijd omgekeerd te worden.

Het is onhandig volgens de normen van vandaag, zeker, maar er is iets charmants over hoe moeilijk het probeert. De ringomroeper roept "Wrestle!" In het begin telt de scheidsrechter daadwerkelijk pinnen (langzaam), en als je lang genoeg speelt, begint je man deze grote blocky pixels te zweten. Starman's backbreaker doet mijn ziel nog steeds pijn tot op de dag van vandaag. Maar zeker meer plezier met een vriend - niets beats ruzie over of dat een schone pincode was of niet.

Als je old-school worstelspellen graaft, is dit een leuk klein relikwie om mee te rommelen.