Prins van Perzië op Game Boy is een van die old-school edelstenen die nog steeds standhoudt-als je de jank aankan. Je begint in deze sombere kerker, en meteen voelen de bedieningselementen stijf aan op die klassieke manier van vroege jaren 90. Maar als je eenmaal went aan de timing (springen is half spiergeheugen, half gebed), is het vreemd bevredigend.

Het grootste deel van het spel gaat over het ontwijken van vallen, het uitzoeken welke hendels openen die poorten poorten, en zwaardvechtende bewakers die bewegen alsof ze vastzitten in melasse. De animatie is echter verrassend soepel voor een gameboy -titel - het bekijken van de prins flip over spikes wordt nooit oud. En ja, de tijdslimiet voegt stress toe, maar op een goede manier.

Het is niet perfect - sommige sprongen voelen oneerlijk nauwkeurig aan, en de swordplay's in principe alleen maar stampende knoppen - maar er is charme in zijn onhandigheid. Als je nostalgie hebt voor dit tijdperk, is het een solide manier om een middag te doden.