Man, Popeye op Game Boy neemt me mee terug. Je begint met dat klassieke melodie, en plotseling ontwijk je flessen gegooid door Bluto terwijl je probeert harten te vangen van Olive Oyl - die laten we eerlijk zijn, blijft zichzelf ontvoeren. Het eerste niveau voelt eenvoudig totdat je je realiseert dat die vervelende meeuwen op het slechtst mogelijke moment naar beneden duiken.

Wat ik leuk vind, is hoe de spinazie er echt toe doet - Grab A Can en Popeye gaat de volledige beestmodus en ponst door alles. De Pixel Art maakt Swee'Pea er op de een of andere manier schattig uit terwijl Bluto permanent chagrijnig blijft. Het heeft dat perfecte arcade -gevoel waar je in het begin een hoop sterft, maar elke run leert je de timing voor sprongen en stoten.

Ook waarschuwde niemand me voor het niveau waar de vloer verdwijnt. Pure chaos. Nog steeds een van de beste game boy -poorten van een arcade -klassieker.