Pokémon Pearl was mijn eerste DS -game, en ik herinner me nog dat ik het opstartte - dat kleine beltje wanneer je een nieuw avontuur begint, de manier waarop de pixelated Lake Verity rimpt terwijl je je starter kiest. Sinnoh voelt zich enorm als je voor het eerst uit de Twinleaf Town stapt, al deze bochtige routes en raar specifieke weerzakken (waarom komt het altijd in de buurt van Snowpoint?).

De gevechten zijn langzamer dan nieuwere Pokémon -games, maar er is iets bevredigend aan de strategie - het palen van bewegingen die er echt toe doen in plaats van alleen maar A. en de ondergrondse graafminigame te stampen? Veel te veel uren besteed aan het jagen op bollen en vallen terwijl ik de oefening van mijn kleine broertje vermeden. Verwacht gewoon niet dat je de elite vier met je starter vegen, tenzij je als een gek hebt gemalen.

Houd nog steeds stand als je van die klassieke Pokémon -sleur houdt met een kant van nostalgie.