Pokémon -legende op de Game Boy Color voelt alsof je op een verloren cartridge struikelt in je kinderkast - eenvoudig, nostalgisch en raar bevredigend. Je begint in een kleine pixelstad, kies je starter (ik ging uiteraard met het vuurtype) en wordt onmiddellijk in hoog gras vol wezens gegooid die eruit zien alsof ze in een notitieboekje zijn gekrabbeld. De gevechten zijn klassieke turn-based dingen, maar er is iets charmants over de Janky Sprites en de manier waarop het team van je rivaal altijd die ene irritante Pokémon lijkt te hebben die je vergat tegen te gaan.

Het is niet de diepste RPG die er is, maar de maling raakt precies goed als je die old-school Pokémon-sfeer mist. De muziek is allemaal piep en bloops, en de helft van de tijd dat je naar het scherm let, probeert erachter te komen of dat een nieuwe soort is of gewoon een glitch. Tegen de tijd dat je de derde sportschool verlaat, word je verslaafd of onthoud waarom je hebt geüpgraded naar een schakelaar.