Oké, dus pocketmonsters op het Genesis zijn eigenlijk de rare, dikke pixel opa van de Pokémon-games die we vandaag kennen. Je begint te plukken tussen drie monsters-Mine was dit kleine vuurspattende hagedis-ding dat eruitzag alsof het werd getekend in MS Paint-en dan ben je gewoon een beetje in deze wereld van blocky bomen en trainers die echt willen vechten.

De gevechten zijn eenvoudig maar raar bevredigend, met deze knapperige geluidseffecten wanneer je monster een hit landt. En ja, de sprites zijn janky als de hel, maar er is iets charmants over hoe je kleine man stuitert als het wint. Nieuwe monsters vangen voelt als gokken - de tijd dat ze gewoon loskomen en je achterblijft knoppen, in de hoop op het beste.

Het is niet zo gepolijst als de latere games, maar als je je ooit hebt afgevraagd hoe Pokémon eruit zou hebben gezien op een Sega -console in de jaren '90, is dit het. Verwacht gewoon niet dat Pikachu opduikt.