Man, Pocket Monster Ik neem me mee - die dikke Sega Genesis -cartridge, de enigszins knapperige geluidseffecten en die pixelateerde monsters die op de een of andere manier meer persoonlijkheid hadden dan de helft van de HD -dingen vandaag. Je begint in dit kleine stadje met slechts één raar wezen (de mijne was dit dope turtle-ding), en plotseling dwal je door hoog gras dat door wilde monsters wordt gesprongen als een soort dierenwrangler.

De gevechten zijn eenvoudig maar raar strategisch - je hebt ongeveer vier bewegingen per monster, en de helft van hen mist op het slechtst mogelijke moment. Ik herinner me dat ik veel te lang besteedde om dit elektrische rat te vangen dat aan mijn vallen bleef ontsnappen. De sprites zijn klein maar vol charme, vooral wanneer je monsters evolueren en er plotseling in het midden van het gevecht uitzien.

Het is janky op die klassieke 16-bits manier, maar er is iets bevredigend aan het bouwen van een team van misfits en het opnemen van de arena-leiders. Verwacht gewoon niet dat het je hand vasthoudt - je zult knoppen puree zijn om erachter te komen wat de helft van de items zelfs doet. Toch, als je een zwak hebt voor vroege games voor het verzamelen van monster, is dit een tijdcapsule die het openen waard is.