Pocket Monster II op de Genesis is een van die spellen die gewoon goed in je handen aanvoelt - de Pixel Art komt met deze dikke, kleurrijke monsters en het gevechtssysteem heeft net genoeg diepte om je twee keer na te denken over het spammen van dezelfde beweging. Eerst bleef ik verliezen van de derde sportschoolleider totdat ik me realiseerde dat mijn vuurtype in principe nutteloos was tegen rotstypen (rookie-fout, weet ik het).

De overworld heeft die klassieke top-down charme, met verborgen items gestopt achter verdachte alleenstaande bomen en NPC's die je raar specifiek advies geven of gewoon iets volledig willekeurig zeggen. En die soundtrack? Pure 16-bit nostalgie-de routethema's komen nog steeds vast in mijn hoofd.

Het is niet perfect-sommige van de late-game slijpen die sleept-maar er is iets met de manier waarop je team langzaam samenkomt dat het moeilijk maakt om neer te zetten. Ik heb nog steeds mijn originele cartridge, bewaar de batterij lang doden, maar de herinneringen levend.