Pocket Love 2 is een van die game boy-games die gewoon in handen aanvoelen -alsof het werd gemaakt voor sessies in de late nacht onder de covers. De pixelkunst heeft deze warme, enigszins ruwe charme en de muziek? Pure nostalgie, maar niet op een gedwongen manier.

Je begint te plukken tussen twee personages (ik ga altijd met het meisje in de Red Hat - geen idee waarom, gewoon goed voelt), en plotseling rent je rond dit kleine stadje dat liefdesbrieven levert, knorrige buren ontwijken en niet proberen te struikelen over zwerfkatten. De bedieningselementen zijn eenvoudig - alleen A- en B -knoppen - maar er is iets vreemds bevredigend aan het spijkeren van een perfecte sprong op een dak of nauwelijks ontsnappen aan de buitengewoonste postbode in de gamegeschiedenis.

Het is echter niet alleen maar rondrennen. Er zijn deze kleine mini-games waar je koppels helpt bij elkaar te komen, en falen is eigenlijk best grappig-zoals wanneer je per ongeluk de verkeerde mensen opzet en ze gewoon naar elkaar staren in ongemakkelijke stilte. Het hele ding heeft deze low-stakes, gezellige sfeer die het perfect maakt voor snelle toneelstukken of lange sessies wanneer je gewoon wilt zone.

Als je ooit een speljongen hebt gehad, raakt deze anders.