Man, Paperboy op GB is zo'n raar klein spel - op de beste manier. Je bent gewoon een kind op een fiets, die kranten in huizen gooit terwijl je malafide grasmaaiers, honden ontwijkt die je absoluut haten en willekeurige breakdancers op straat. De bedieningselementen duren even om eraan te wennen - aimeren voelt in het begin janky, maar als je eenmaal de timing ontdekt, is het raar bevredigend een perfecte worp op een veranda.

De buurten zitten vol met domme kleine details, zoals mensen die hun auto's wassen of knorrige oude mannen die hun vuisten naar je schudden. En als je een huis mist? Ze annuleren hun abonnement, dat veel dramatischer aanvoelt dan het zou moeten. De muziek heeft die klassieke game-boy piep-bloop-energie, en de pixelkunst houdt stand-vooral wanneer alles onvermijdelijk fout gaat en je fiets in een sloot belandt.

Het is een van die spellen waar je meteen na crasht opnieuw start, omdat "nog maar één keer probeert" in twintig verandert. Perfect voor snelle sessies, zelfs als het stiekem een beetje brutaal is. Nog steeds leuk na al die jaren.