PACHIO KUN: Castle is een van die rare kleine speljongensplatformers die op de een of andere manier bij je blijft. Op het eerste gezicht is het gewoon een andere kerel die op vijanden springt en spikes ontwijkt, maar er is iets vreemds bevredigend aan de manier waarop het regelt-Pachio heeft deze zwevende mid-air controle die lastige sprongen eerlijk voelt, zelfs als je het nauwelijks maakt.

Het kasteelthema geeft het een mooie gotische sfeer, met afbrokkelende bakstenen muren en die klassieke flikkerende fakkelanimaties. Sommige kamers hebben deze stiekeme verborgen paden achter nepwanden (ik heb veel te lang op elk oppervlak doorgebracht mijn eerste playthrough). En de muziek? Precies het soort eenvoudige, looping chiptune dat dagenlang in je hoofd vastloopt.

Het is niet de moeilijkste platformer die er is, maar sommige van de latere niveaus worden verrassend betekent met vijandelijke plaatsingen. Die ene kamer met de vallende kroonluchters geeft me nog steeds nachtmerries. Als je old-school platformers graaft met een beetje janky charme, is deze een paar playthroughs waard.